Moda czy realny problem?
Kilka słów o insulinooporności
Moda czy realny problem?
Kilka słów o insulinooporności
Insulinooporność (IR – insulin resistance) to stan patofizjologiczny (a nie jednostka chorobowa), w którym komórki naszego ciała stają się mniej wrażliwe na insulinę – hormon odpowiedzialny za transport glukozy do ich wnętrza. Najczęściej rozwija się w komórkach tkanki tłuszczowej, mięśniach szkieletowych oraz w wątrobie. W odpowiedzi trzustka zaczyna produkować coraz więcej insuliny, by utrzymać prawidłowy poziom glukozy we krwi. Insulinooporność stanowi jeden z głównych czynników ryzyka rozwoju stanu przedcukrzycowego, cukrzycy typu 2, zespołu policystycznych jajników oraz innych chorób metabolicznych, takich jak nadciśnienie tętnicze czy choroby układu sercowo-naczyniowego.

Przyczyny rozwoju insulinooporności
Przyczyny rozwoju insulinooporności są złożone i obejmują zarówno czynniki środowiskowe, jak i genetyczne. Jednym z głównych czynników sprzyjających rozwojowi IR jest otyłość, zwłaszcza z nadmiarem trzewnej tkanki tłuszczowej, czyli tej zlokalizowanej okołonarządowo w obrębie jamy brzusznej. Kolejnym istotnym czynnikiem ryzyka jest wysokoprzetworzona dieta, uboga w błonnik, a bogata w cukry proste oraz tłuszcze trans. Nie można zapominać o negatywnym wpływie nadmiernego spożycia alkoholu, palenia tytoniu, braku aktywności fizycznej, niedoboru snu czy przewlekłego stresu. Istnieją również czynniki, na które nie mamy wpływu, takie jak predyspozycje genetyczne, wiek, płeć męska, ciąża czy pochodzenie etniczne.
Objawy insulinooporności
Istnieje szereg charakterystycznych objawów, na które warto zwrócić uwagę, jeśli podejrzewamy u siebie insulinooporność. Do najczęstszych należą: uczucie przewlekłego zmęczenia i senności (szczególnie po posiłkach bogatych w węglowodany proste), problemy z koncentracją, trudności w utrzymaniu prawidłowej masy ciała oraz częste napady głodu, zwłaszcza na produkty słodkie. Typowym objawem jest również pojawienie się ciemnych plam na skórze (acanthosis nigricans), szczególnie w okolicach szyi, pach i pachwin. Diagnostykę IR rozpoczynamy od oznaczenia poziomu glukozy i insuliny na czczo, na podstawie których oblicza się wskaźnik HOMA-IR. Dodatkowo można wykonać doustny test tolerancji glukozy (OGTT) z oznaczeniem insuliny, choć nie jest to procedura obowiązkowa i w niektórych przypadkach wręcz niezalecana.
Leczenie insulinooporności
Leczenie insulinooporności opiera się przede wszystkim na zmianie stylu życia, mającej na celu redukcję masy ciała oraz zmniejszenie ilości trzewnej tkanki tłuszczowej. Kluczowym elementem terapii jest modyfikacja diety – należy unikać wysokoprzetworzonych produktów bogatych w cukry proste, a jednocześnie zadbać o odpowiednią podaż białka, błonnika, zdrowych tłuszczów i węglowodanów o niskim indeksie glikemicznym. Warto skorzystać z pomocy doświadczonego dietetyka klinicznego, który oszacuje indywidualne zapotrzebowanie kaloryczne i dostosuje plan żywieniowy do potrzeb pacjenta.
Rola suplementacji
Obowiązkowym elementem leczenia jest regularna aktywność fizyczna, która znacząco poprawia wrażliwość tkanek na insulinę i wspomaga spalanie tłuszczu. Jeśli zmiany w diecie i stylu życia nie przynoszą oczekiwanych efektów, lekarz może wdrożyć leczenie farmakologiczne. Najczęściej stosowanym lekiem jest metformina – poprawia ona wrażliwość komórek na insulinę i pomaga utrzymać stabilny poziom glukozy we krwi. Leczenie często uzupełnia się odpowiednio dobraną suplementacją. Do najczęściej stosowanych suplementów należą preparaty magnezu, chromu, witaminy D3, berberyny oraz kwasów tłuszczowych omega-3. Każdą decyzję o włączeniu suplementów warto skonsultować ze specjalistą, aby dobrać właściwą dawkę i uniknąć interakcji z innymi lekami.
Insulinooporność a planowanie ciąży
Szczególną uwagę na prawidłowy poziom glukozy i insuliny powinny zwrócić kobiety planujące ciążę, również w kontekście procedur wspomaganego rozrodu. Wiadomo, że warunki metaboliczne, w jakich dochodzi do zapłodnienia, implantacji zarodka i wzrastania płodu, mają kluczowe znaczenie – zarówno dla rozwoju wewnątrzmacicznego, jak i dla przyszłego zdrowia metabolicznego dziecka. Proces ten, określany jako programowanie płodowe, w przypadku zaburzeń gospodarki węglowodanowej podczas ciąży, zwiększa ryzyko rozwoju insulinooporności, otyłości i cukrzycy typu 2 u potomstwa w dorosłym życiu. Należy również pamiętać, że nawet łagodne zaburzenia glukozowo-insulinowe mogą zaburzać implantację zarodka, nieprawidłowo wpływać na rozwój łożyska, a w konsekwencji prowadzić do zahamowania wzrostu płodu i wielu innych powikłań położniczych.
Pamiętajmy – insulinooporność to realny problem, ale prawidłowo prowadzona jest stanem w pełni odwracalnym i nie musi prowadzić do poważnych konsekwencji. Warunkiem skutecznego leczenia jest motywacja pacjenta do zmiany stylu życia oraz wsparcie ze strony profesjonalnego zespołu terapeutycznego.