Za ten musical otrzymałeś Fryderyka. Nagrodę, która jest ogromnym wyróżnieniem i wisienką na torcie, jeśli chodzi o dokonania w branży muzycznej. Jakie to uczucie zostać docenionym na takim poziomie?

Pierwsze uczucie jakie się pojawiło to niedowierzanie. Generalnie kiepsko odnajduję się na dużych imprezach, więc było to dla mnie w pewien sposób również stresujące doświadczenie. Wielką radość miałem z tego, że udało mi się zaprosić na galę przynajmniej część osób, które były dla mnie ważne w tym projekcie i miały w nim duży udział, a nie zawsze są pokazywane na pierwszej linii. Szybko przenieśliśmy się z tego wydarzenia na urodziny Julii Latosińskiej (aktorki, występującej w „1989”). Na tej imprezie była duża część obsady spektaklu, więc mogliśmy razem to wyróżnienie uczcić.

Poczułeś satysfakcję, że w końcu zostałeś doceniony?

Nie jest mi łatwo ją czuć, większość mojego życia blokowałem w sobie to poczucie. Od kilku lat, dzięki terapii, uczę się doceniać rzeczy, które zrobiłem i czuć z nich satysfakcję. Wcześniej było to dla mnie niezrozumiałe uczucie.

Pytam, bo w pierwszych doniesieniach o musicalu, pierwszych, zresztą bardzo entuzjastycznych recenzjach, postać kompozytora nie była podkreślona. Co w przypadku musicalu jest dość dziwne. Mieliśmy też sytuację, gdzie na niwie towarzyskiej podziękowałeś mi, że ciepło wyraziłam się o Twojej pracy. Zaskoczyło mnie to, bo przecież to oczywiste, że zrobiłeś coś wspaniałego.

Nie było aż tak źle, wiele recenzji entuzjastycznie odnosiło się też do kwestii muzycznych tego spektaklu. Natomiast ja już też nauczyłem się będąc przez dekady producentem w tandemie raper/producent, że tych osób z drugiego rzędu nie zawsze się dostrzega.

Swoją drogą warto nadmienić, że tego Fryderyka dokonaliśmy musicalem stworzonym w teatrze dramatycznym, a nie muzycznym. Wielkaw tym zasługa wszystkich współtwórców. Od początku prac przy tym spektaklu towarzyszyła jakaś dobra energia, każdy kto go współtworzył włożył tam swoje 120% i stworzyliśmy piękną rzecz.

A jak Twój sukces i spektaklu odebrała scena hip hopowa?

Nie wiem, czy w środowisku hip-hopowym ten spektakl zaistniał jakoś bardzo. Natomiast wielu jej reprezentantów gościło na spektaklach i otrzymywaliśmy bardzo pozytywne recenzje.

Rapu w spektaklu nie brakuje. Czy aktorzy łatwo zaadaptowali tę formę językowej ekspresji?

Na pierwszy casting jechałem pełen obaw, zwłaszcza że zadaliśmy im dwa utwory do zarapowania do nauczenia w 2 dni. Ja sam miałbym problem, żeby czegoś takiego dokonać. I choć było różnie z ich wykonaniem, to już wówczas pojawiły się tam świetne wykonania, które zrobiły na mnie wrażenie i zbudowały we mnie wiarę, że to może się udać.

Tutaj z pomocą przyszedł raper Bober, którego zaprosiłem do tego projektu. Jest autorem kilku tekstów, zajmował się redakcją tekstów Marcina Napiórkowskiego na bardziej rapowy język i przede wszystkim wziął na siebie olbrzymią pracę nauczenia aktorów rapu. Wykonał świetną pracę.

To była jedna z największych moich obaw, gdy wahałem się, czy podjąć tę współpracę. Bardzo jestem wdzięczny, że po drugiej stronie miałem bardzo uważnych współtwórców, którzy nie bagatelizowali niuansów i czułem, że mam w nich duże wsparcie. Katarzyna Szyngiera (reżyserka spektaklu) zapewniała mnie od początku, że to cholernie zdolna ekipa aktorów. I miała rację.

Współtworzysz kulturę, jesteś jej częścią. Jak oceniasz to, co się dzieje w tej materii w Szczecinie?

Wydaje mi się, że z ciemniejszych punktów trochę zaniedbaliśmy kwestię kultury w naszym mieście, a na pewno nie zadbaliśmy o jej odbiorców - mieszkańców. Wydaje mi się, że zbyt często staramy się porównywać z dużymi miastami w tym aspekcie, zamiast zaakceptować to i stworzyć z tego nasz atut. Gdyby zadbać o wysoki poziom edukacji, komfort podstawowego życia – m.in infrastrukturę miejską, możliwości późniejszego rozwoju i przede wszystkim dobrze płatnej pracy, sprawiłoby to, że może łatwiej byłoby przyciągnąć tutaj więcej młodszych osób. Czy to brzmi zbyt utopijnie? Nie wiem. Cieszy mnie natomiast mnóstwo oddolnych inicjatyw, zwłaszcza tych młodszych pokoleń, od tych mniejszych – jam’ów muzycznych, małych galerii sztuki, które pojawiają się w różnych zakątkach miasta, ale też i oferta kulturalna teatrów i kin studyjnych. W szerszym obrazie trudno nie wspomnieć o Akademii Sztuki, która jest naprawdę solidnym punktem na mapie Polski. Cieszy fakt, że przyciąga coraz więcej osób z innych miast. Marzy mi się, by te osoby czuły się tutaj na tyle dobrze, by chciały pozostać.

Co poleciłbyś w Szczecinie osobom, które odwiedzają nasze miasto po raz pierwszy?

Z miejskich aspektów w słoneczny dzień, o tej porze roku, warto wybrać się na Bulwary nad Odrą, albo do parku Żeromskiego, albo na Cmentarz Centralny, który jest przepięknym parkiem. Przejść się aleją Wojską Polskiego, tudzież rejonami al. Jana Pawła II i ul. Rayskiego i Jagiellońskiej i wypić pyszną kawę w jednej z kafejek.

Warto wybadać, czy akurat nie dzieje się coś we Freedom Gallery, czy Trafostacji Sztuki. Jest też dużo mniejszych galerii, gdzie dzieją się ciekawe rzeczy, np. Kückenmühle, Obrońców Stalingradu 17. Wybrać się na spektakl do Teatru Współczesnego, czy Teatru Kana. Ja najlepiej się odnajduje w okolicznych terenach zielonych: Puszcza Wkrzańska, Rezerwat Świdwie, Las Arkoński – tutaj czuję, że żyję i odpoczywam.

A w kwestii jedzenia i knajpek?

Na pewno koniecznie trzeba odwiedzić piekarnię Andrzeja i Ewy Reczyńskich, na ul. Rayskiego, gdzie jest cudowne pieczywo.

Ostatnio nie jadam za często na mieście, więc nie jestem na bieżąco. Na pewno jednak poleciłbym tajskie jedzenie w Laai Thai na Podzamczu, restaurację U Kelnerów na Wyzwolenia i smażalnię ryb Turzyn na Turzynie. Dla miłośników kuchni wege poleciłbym – Bistro Jaglana i Korzenie. Na kawę i deser mogę polecić „To kawa” przy ul. Dubois i „Mozaikę” przy ul. Jagiellońskiej. Nie dają o sobie zapomnieć też eklery i lemon curd w „Ciastki” na Felczaka.

Na koniec musze zadać pytanie, które słyszałeś zapewne już wiele razy. Kiedy następna płyta Łony i Webbera?

Hmm… muszę zapytać naszego managera.

Ale Wy chyba nie macie managera?

Nie mamy, ale zapytam! (śmiech)