Teatralne podium otwiera „Król Tanga”. To niezwykłe, że osiem dekad „po” wciąż możemy odkrywać tajemnice Szczecina. Albo inaczej – wciąż NA NOWO je odkrywać. Cieszy, że teatralna scena Willi Lentza wciąż pełni rolę inkubatora odkrywania takich historii, a co za tym idzie tożsamości Szczecina i Pomorza Zachodniego. Opowieść o Tadeuszu Millerze, a wcześniej o familiach Lentzów i Doeringów czy Pałacu Młodzieży, tworzą mądry i wrażliwy cykl”. Plus: wrażliwe kreacje Marii Wójtowicz i Kacpra Kujawy.

Drugie miejsce zajmują ex aequo dwa przedstawienia. To teatralne reportaże o bardzo wysokiej społecznej ważności i wrażliwości. O kaneńskim przedstawieniu pisałem tak: „Nie, kierowcy nie są nękani! Nie, nie są ciemiężeni! Wszelkie zmiany kodeksu drogowego, taryfikatora mandatów i wreszcie nowe spojrzenie na drogową infrastrukturę, mają przysłużyć się bezpieczeństwu. Czym jest siedem minut spóźnienia na spotkanie wobec ludzkiego życia? A nawet życia zwierząt, bo i o nich Mateusz Przyłęcki nie zapomniał. Jego „AUTOterapia” winna być terapią obowiązkową dla wszystkich użytkowników dróg – kierowców, pasażerów, pieszych, projektantów i budowniczych dróg, a także kształtujących je decydentów. Oprócz walorów praktycznych, to cholernie dobry spektakl, o (wspomnianych w tekście) idealnych teatralnych proporcjach”.

A to fragment tekstu o drugiej wyróżnionej produkcji: „reżyser Tomasz Cymerman zaproponował znakomitą absurdalną formułę i… atmosferę. Wspaniale oglądać na scenie aktorów, którzy lubią siebie, lubią tekst, a przy tym świetnie i szczerze się bawią (także z publicznością). Cała trójka epatuje bezceremonialnym dystansem, tyleż wyrafinowanym co absurdalnym poczuciem humoru, ale jednocześnie rozumiejąc powagę tematu i znaczenie tego o czym mówią i śpiewają, bo to micromusical (…) Jest w spektaklu kilka scen, które na długo pozostaną w pamięci widzów lub/i w teatralnych annałach”.

Najlepszym spektaklem sezonu bez cienia wątpliwości musi zostać „Paprykarz Szczeciński”. „To przejmujący spektakl o kondycji nas „tu i teraz”. To diagnoza uniwersalna, ale filtrowana przez lokalną tożsamość Szczecina. Stąd powołanie personifikacji paprykarzu albo spaprykowanego człowieka. To formuła teatru w teatrze, dzięki której widz ogląda mechanizmy nim rządzące, a twórcy mają okazje do przyjrzenia się środowisku. To także surrealistyczna literacka metafora literatury, a w tym przypadku dramatu. To wreszcie brawurowo zagrany spektakl muzyczny o zjawiskowej urodzie i dawno nie widzianym rozmachu wizualnym”.

Sezon 2024/25 był niezwykle ciekawy i pełen wspaniałych propozycji. Dziękuję wszystkim twórcom oraz pracownikom teatrów za dostarczenie tak wielu emocji. Nowy sezon zaczynamy polityczną awanturą o siedzibę Teatru Współczesnego. Apeluję o dialog i rozsądek! #kulturabezpolityki