Zanim Parkinson zyskał eponim odkrywcy, schorzenie było określane mianem drżączki poraźnej (paralysis agitans). Swoją drogą to dobre imię dla scenicznej egzemplifikacji choroby – Drżączka Poraźna. Niezłe! A tak całkiem poważnie to powołanie tej postaci pozwoliło pełniejsze wybrzmienie problemu, który w rozmowie, a nie monologu, może być czytelniejszy i przystępniejszy. Katarzyna Sadowska sportretowała ją na zasadzie osobliwego kontrapunktu, zaproponowała jej czułą interpretację. Im postęp choroby większy, tym subtelność i delikatność intensywniejsza. Znakomita rola! Ach, no i świetna charakteryzacja!

Rok temu Marcin Sztendel został nagrodzony „Srebrną ostrogą” – wyróżnieniem dla młodego i obiecującego aktora zachodniopomorskich scen towarzyszącym Nagrodzie Teatralnej „Bursztynowy Pierścień”. Jego kreacja w tym spektaklu potwierdza słuszność decyzji Jurorów. Młody aktor tak strzelił z ostrogi, że pognał hen daleko! Jego Młody Pilch to rola dojrzała i niezwykle solidna.

Nie potrafię znaleźć dobrego słowa na to, co zaproponował Sławomir Kołakowski. Jeśli użyję określenia „brawura” albo „porywające wykonanie” można spodziewać się szerokiego, dynamicznego i widowiskowego gestu, a tego tu przecież nie ma. Jest niezwykłe skupienie, cierpliwość, niespotykana rzetelność i zrozumienie psychologii postaci, aż wreszcie miraż pełnego zespolenia interpretatora z postacią. I z chorobą! Postępujące fizyczne zmiany, zasygnalizowane drżącymi kończynami, Kołakowski rozpisał niczym najlepszą partyturę muzyczną. Choroba toczyła jego ciało i głowę, co również potrafił zaznaczyć ledwo widocznym grymasem. Zaufanie jakim aktor obdarzył reżysera, ale przede wszystkim samego Jerzego Pilcha procentuje fenomenalną synergią, znacznie przekraczającą biograficzne zacięcie spektaklu. Mistrzostwo!

Ciężar naznaczonej nieuleczalną chorobą opowieści reżyser „rozrzedza” muzycznie pozornie pokrzepiącym „Just a perfect Day” Lou Reeda. Pozornie, bo ukrytym podmiotem utworu jest… heroina. Pytanie czy to „hołd” dla atmosfery literatury Pilcha, czy skrzętnie przemyślany wybór, bo przecież Reed kończy utwór pewnym ostrzeżeniem: Zbierzesz dokładnie to, co zasiałeś (You're going to reap just what you sow). Przewrotnie to choroba uratowała go przed zapiciem się na śmierć, stąd muzyczne wyznanie miłości w prologu – tylko czy „Lili Marleen” było zadedykowane Drżączce Poraźnej?